นิทานก่อนนอนนิ

เรื่องของเรื่องมันเศร้าจนน้ำตาเล็ด

เป็นเรื่องที่เล่าต่อต่อกันมาถึงความแรงของครู….  กาลครั้งหนึ่งยังไม่ค่อยนานเท่าใดซักประมาณ สามสิบปีเห็นจะได้ มีกะทาชายนายหนึ่ง… เป็นคนที่มีความมั่นใจสูง เชื่อมั่นในตนเอง เรียนก็เก่ง (ชื่อในเรื่องเป็นชื่อสมมติหากไปตรงกับชื่อผู้ใดกราบขออภัย ณ ที่นี้ด้วย น่ะครับ) หลังจากที่ได้รับการบรรจุเป็นข้าราชการครู ครูสมปองก็ยังคงเป็นคนเอาจริงเอาจังเสมอมามิได้ขาดตกบกพร่องในหน้าที่ของความเป็นครู ครูสมปองก็คงสอนแบบเนี้ยบตลอดคาดหวังกับลูกศิษย์อย่างมากกกกกกกกกกก เป็นเช่นนี้อยู่หลายปี หลังจากที่ประสบความสำเร็จในอาชีพครูสมปองก็ขยับตัวเองเพื่อความมีหน้าตาทางสังคมและความก้าวหน้าของตนเองดังที่หวัง ผันตัวเองเข้าสู่ตำแหน่งศึกษานิเทศก์ (ก็คงจะเป็นศึกษานิเทศก์แก่แก่แล้วแหล่ะ) มีอยู่วันหนึ่งหลังจากศึกษานิเทศก์ได้เลิกจากการประชุมสัมมนา ก ได้คิดหาวิธีการผ่อนคลาย(จะคลายอะไรก็ไม่รู้น่ะครับมิสามารถล่วงรู้ได้นิ)เข้าไปเทียวในผับ กลับออกมาคงเป็นเวลาประมาณตีสองเห็นจะได้ เดินออกมาหน้าผับเรียก สามล้อถีบหน้าผับให้ไปส่งยังโรงแรมที่พัก เมื่อไปถึงหน้าโรงแรมที่พักก็ให้สามล้อถีบจอดและก็ลงจากรถ …ต่อจากนี้เป็นบทกล่าวสนทนา ระหว่างศึกษานิเทศก์กับสารถีสามล้อถีบ(คงไม่ต้องขยายความของคำว่าสามล้อถีบหรอกน่ะ หัดเข้าใจอะไรง่าย ๆ  บ้าง)

ศึกษานิเทศก์  ” จอดจอดสามล้อ ”  ว่าก็ลงจากรถสามล้อถีบหลังจากที่รถจอดสนิท

ศึกษานิเทศก์  เท่าไหร่ล่ะสามล้อ (หมายถึงค่าโดยสารน่ะครับ)

สารถี  อ๋อผมไม่เอาตังค์หรอกครับ

ศึกษานิเทศก์  อ้าวทำไมล่ะ

สารถี อ๋อท่านเคยเป็นครูสอนผมน่ะครับ

ศึกษานิเทศก์ อ้าวแล้วเป็นอะไร ทำยังไงถึงได้มาเป็นสารถี ถีบสามล้ออยู่นี่ล่ะ แล้วเรียนหนังสือจบอะไรมาล่ะ

สารถี อ๋อผมเรียนหนังสือไม่จบหรอกครับครู

ศึกษานิเทศก์  อ้าวทำไมล่ะ (ทำหน้างง งง เหรอเหรอหราหรา)

สารถี ผมตกวิชาภาษาอังกฤษของครูน่ะครับเลยเรียนไม่จบ

ศึกษานิเทศก์ …………..